Βοηθεια εχω αιμα

αυτη η ιστορια που θα γραψω θα εχει σχεση με την περιοδο! Δινω την ευκαιρια σε πολλους να την διαβασουν!

1.
Σαββατο

Ειμαι τελικα πολυ ανοητη. Ξερω οτι απο το Λουντ μεχρι το Γκετεμποργκ ειναι τρεις ωρες. Και ομως, καθομαι εντελως ακινητη και κοιταζω απο το παραθυρο που τρενου ολη την ωρα, μονο και μονο για να ειμαι σιγουρη οτι δεν θα χασω το Γκετεμποργκ. Παρολο που ξερω οτι ειναι ο τερματικος σταθμος. Μαποτε θα παψω να συμπεριφερομαι ετσι? Επιτελους φτανουμε στον προορισμο μας. Παιρνω την τσαντα και το μπουφαν μου και ακουλουθω το πληθος που κατεβαινει απο το τρενο. Μου εχουν πει οτι θα πρεπει να περιμενω στην αποβαθρα μεχρι να ερθει η θεια Ελλα να με παραλαβει. Θα ερθει με το αυτοκινητο και θα παμε κατευθειαν στο λιμανι. Απο κει θα παρουμε το πλοιο για το Αρνε οπου εχουν το εξοχικο τους. Το περασμενο καλοκαιρι οταν για πρωτη φορα πηγαινα εκει δεν ηξερα τι με περιμενε. Ηξερα μονο τα κουτσομπολια που ειχα ακουσει απο τους γονεις μου: για παραδειγμα, οτι η θεια η Ελλα ειναι εργασιομανης και ο θειος Αξελ ευεξαπτος.Αν και αυτο το "ευεξαπτος" δεν μπορω να πω οτι με καθυσηχασε. "Οι ευεξαπτοι ανθρωποι φωναζουν,μαλωνουν με τους αλλους χωρις να μπορουν συγκρατουν τα νευρα τους. Υπο κανονικες συνθηκες ομως συμπεριφερονται τελειως φυσιολογικα" μου απαντησε η μαμα οταν αργοτερα την ρωτησα τι σημαινει ευεξαπτος. Για τα πεντα ξαδερφια μου δεν ηξερα τπτ παραπανω απο ονοματα και ηλικιες. Ηταν ο Αντον,εντεκα χρονων,η Εμμα εννια, ο Γιουνας οχτω, η Καριν εξι και ο μικρος Καρλ που σε λιγο θα γινοταν ενος ετους. Φετος οπως ειναι επομενο ειναι ολοι ενα χρονο μεγαλυτεροι. Για καλη μου τυχη ομως τους συμπαθησα αμεσως και εμαθα απο αυτους ενα σωρο πραγματα, οπως να κολυπμω στα βαθια,να κανω βουτιες με το κεφαλι,να τραβω κουπι στη μικρη βαρκα και το σημαντικοτερο που δε θα το ξεχασω ειναι οτι μαζι τους εκανα για πρωτη μου φορα ιστιοπλοια. Μου αρεσε και το νσι. Στρογγυλεμενα βραχια με ενα σωρο παραλιες και πλαγιες για ορειβασια.Το μερος ειναι σχετικα ξερο υπαρχουν ομως ρεικια γρασιδι πευκα και λαχανοκηποι. Οι κατοικοι ειναι αρκετοι,κυριως τους καλοκαιρινους μηνες. Το πιο πυκνοκατοικημενο μερος ειναι το λιμανι, με πολλα σπιτια,μαγαζακια και ελικοειδεις δρομους,που μην φανταστητε οτι ειναι κατι παραπανω απο στενοι πεζοδρομοι. Δεν υπαρχουν αυτοκινητα αν εξαιρεσεις το τρακτερακι του παντωπολειου του νησιου, που εχει απο πισω μια μικρη πλατφορμα. Ο παντοπωλης εχει ενα κιοσκι και ενα μαγαζι. Το μονο αρνητικο που μπορω να θυμηθω απο ειναι οι μεδουσες. Ολο το χειμωνα αναπολουσα αυτο το μερος. Δεν ξερω ποση ωρα στεκομαι σαν ηλιθια και περιμενω στην αποβαθρα,χωρις να τολμω να το κουνησω απο την θεση μου. Θα πρεπει να περασε τουλαχιστον μιση ωρα. Οταν επιτελους βλεπω την θεια να ερχεται προς το μερος μου, καταλαβαινω αμεσως οτι κατι δεν παει καλα. Φαινεται πολυ αγχωμενη. Αρπαζει την τσαντα μου και αρχιζει να τρεχει σχεδον προς το αυτοκινητο, ενω ταυτοχρονα προσπαθει να μου μιλησει με κομμενη την ανασα:
-Δεν προλαβαινουμε να φυγουμε για το νησι σημερα. Θα φυγουμε αυριο. Κατι συνεβη με τη δουλεια. Ο Αξελ(ο θειος μου δηλαδη)περναει μια κριση ειναι αρρωστος και ολα ειναι ανω κατω.
-Μαλιστα λεω απογοητευμενη.
-Θα πρεπει να μεινεις στην γιαγια αποψε. Δεν σε πειραζει ετσι δεν ειναι?
-Μαλιστα λεω ξανα και προσπαθω να κρυψω την απογοητευση μου.
-Θα περασω να σε παρω αυριο το πρωι.
-Μαλιστα λεω για τριτη φορα.
-Θελεις να με ρωτησεις τπτ? ρωταει η θεια μου.
-Ναι. Ο θειος Αξελ ειναι πολυ αρρωστος? ρωταω ευγενικα.
-Α μπα! μονο που ολα ειναι ανω κατω. Αυτα συμπαινουν οταν εχεις δικη σου εταιρια.
-Εχει πολλες μεδουσες φετος?
-Χαχαχα! γελα η θεια λιγο ειρωνικα, κι εγω δεν καταλαιβαινω τι σημαινει αυτο.
Με πηγαινει με το αυτοκινητο στην γιαγια, που ειναι χηρα και μενει μονη της σε ενα μικρο σπιτι σε μια περιοχη της πολης που λεγεται Εργκριτε.

Να συνεχισω?

2.

Δεν μπορω ναθυμηθω ποτε ηταν αλλα μια μερα αρχισαμε με τον μπαμπα να μιλαμε για την κακοποιηση των παιδιων(εχουν περασει αρκετα χρονια απο τοτε).Τοτε ηταν που εμαθα οτι η γιαγια χτυπουσε τον μπαμπα μου οταν αυτος ηταν μικρο παιδακι. Τον εδερνε καθε μφορα που ηταν ανυπακουος. Η γιαγια ειχε φαει κι αυτη ξυλο οταν ηταν παιδι με καλαμι και βεργα και πιστευε οτι αυτη ηταν η καλυτερη μεθοδος διαπαιδαγωγησης. Οταν απαγορευτηκε το ξυλο στα παιδια(αυτο εγινε οταν ο μπαμπας ηταν μικρος)ηταν βεβαιη οτι οι ανθρωποι θα "χειροτερευαν". Κι οχι μονο αυτο πιστευε οτι ολη η κοινωνια θα καταστρεφοταν, οπως μου ειπε ο μπαμπας. Ο ιδιος με διαβεβαιωσε οτι εχει συγχωρεσει την γιαγια για αυτο που εκανε τοτε. Εγω ομως δεν μπορω να το κανω αυτο.Πως θα μπορουσα να συγχωρεσω καποιον που εδειρε τον μπαμπα μου? Ο λογος που τα διγιουμε ολα αυτα ειναι γαι να καταλαβετε οτι δεν εχω καμια απολυτως διαθεση ναα κοιμηθω σπιτι της γιαγιας. Πιθανον να ειναι αληθεια αυτο που επισης ειπε ο μπαμπας, δηλαδη εχει και τις καλες πλευρες της αλλα υτο δεν το δικαιολογει. Βαθια μεσα μου για να πω την αληθεια τη φοβαμαι λιγο. Σκεψου να της τη δωσει, να βγαλει απο τοσ εντουκι καμια παλια βεργα και να αρχισει να με δερνει! Απο οσο μπορω να θυμηθω καθε φορα που βρισκομουν μαζι της ενιωθα ανυσηχια παρολο που ποτε δε μου εκανε κακο. Αντιθετα ηταν παντα πολυ καλα μαζι μου. Ομως δεν εχω καμια διαθεση να κοιμηθω στο σπιτι της. Και μαλιστα εντελως μονη μαζι της. Η θεια σταματα το αυτοκινητο μπροστα στο σπιτι της και μου λεει να κατεβω, χωρις η ιδια να βγει. Οταν η γιαγια ανοιγει την εξωπορτα η θεια με χαιρετα κουνωντας μου το χερι, βαζει μπρος και εξαφανιζεται.
-Γεια σου γιαγια, λεω και αισθανομαι πολυ δυστηχισμενη.
-Ηρθε η μικρη μου Γερντα? Ποπο! Ποσο χλομη εισαι! Θα πρεπει να σας εξηγησω οτι το ονομα μου ειναι οντως Γερντα. Το μονο πραγμα που μπορεσα να κανω για να αποφυγω τον εξευτελισμο απο φιλους και συμμαθητες ηταν να αυτοαποκαλουμε Γεγια και να ριχνω καμια σφαλιαρα σε οποιον δοκιμαζω να με πει Γερντα. Σε ορισμενες περιπτωσης ομως οπω ςγια παραδειγμα στην περιπτωση της γιαγιας δεν μπορω να κανω τπτ. Ποσο χρονων να ειναι αραγε? Νομιζω οτι ο μπαμπας ειπε οτι ειναι κοντα στα 80 και σχεδον τυφλη. Βλεποντας την καταλαβαινω οτι αν της περνουσε απο το μυαλο να μου τις βρεξει, θα μπορουσα με μεγαλη ευκολια να αρπαξω την βεργα απο τα χερια της και........να την δειρω εγω. Ξερω οτι εχω μεγαλωσει τον τελευταιο χρονο. Αλλα η γιαγια ειναι παντα τοσο μικροκαμωμενη? Δεν μπορω να φανταστω οτι υπαρχει πιο αδυνατος ανθρωπος. Μου τσιμπαει το μαγουλο.
-...και αδυνατη! συνεχιζει. Θα σου κανει καλο ν αμεινεις στην ακλη σου την θειτσα και να τρως θρεπτικο φαγητο. Σιγουρα θ απεινας. Τι θα μπορουσα να σου προσφερω? Λιγο αργοτερα βλαζει απο το ντουλαπι δαιφορα φαγωσιμα με μυστηριωδες παρελθον. Ποσο παλιο να ειναι αραγε το πατε απο συκωτι? Απο οτι φαινεται μαλλον εχει την ηλικια της γιαγιας. Αυτη ομως ακαθεκτη, κοβει μια χοντρη φετα, την βαζει πανω στο ψωμι της και ετοιμαζεται να την δαγκωσει. Εγω ουτε που τολμω να κοιταξω προς τα εκει. Ακουγεται το χριτς χρατς καθως το μασουλαει. Φτιαχνω ενα σαντουιτς με τυρι μονο και μονο γαι να μη φανω ακαταδεκτη και μετα τηλεφωνω στο σπιτι για να πω οτι εφτασα. Η γιαγια βρισκεται στο ιδιο δωματιο και ετσι δεν τολμω ν απαραπονεθω. Ισως και να ειναι καλυτερα ετσι γτ η μαμα σιγουρα θα ελεγε οτι ειμαι υπερβολικη. Το αποκορυφομα της βραδιας ειναι ο περιπατος που κανουμε μαζι με την γιαγια με αργα βηματα γυρω απο το τετραγωνο "για να κινηθουμε λιγακι". Σκεφτομαι οτι θα μπορουσα να περασω πολυ καλυτερα, ωστοσο παρηγορουμαι με την σκεψη οτι ολα αυτα θα ειναι παρελθον αυριο. Θα παμε στο Αρνε, θα συναντησω τα ξαδερφια μου, θα σκαρφαλωσουμε στα βραχια της παραλιας και θα πεσω στο νερο απο τον βραχο με τα πεντε μετρα υψος. Περυσι δεν τολμησα, αλλα υστερα απο την σκληρη προπονηση που εκανα ολο τον χειμωνα στο κολυμβητιριο της Λουντ, ειμαι βεβαιη οτι θα τα καταφερω. Και σιγουρα ο Αντον θα εντυπωσιαστει. Το βραδυ καληνυχτιζω την γιαγια και ετοιμαζομαι να πεσω στο κρεβατι. Και τοτε ανκαλυπτω οτι εχει συμβει μια φποβερη τραγωδια: Υπαρχουν λεκεδες απο αιμα στο σλιπακι μου!!!


Να συνεχισω?

ναι!

πρεπει να βγω!

Θα μπω το βραδυ να την συνεχισω!

οκ γλυκια μου!

3.

Να με λοιπον καθισμενη στην τουαλετα της γιαγιας, την οποια φοβομαι(και αν δεν την φοβαμαι τουλαχιστον την ντρεπομαι)και ανακαλυπτω οτι ακριβως σημερα απο ολες τις μερες της ζωης μου μου ηρθε η πρωτη περιοδος. Ακριβως σημερα που ειμαι μονη μου στο Γκετεμποργκ. Πως μπορει να συμβαινει κατι τετοιο? Αυτο ξεπερνα καθε οριο. Σε ποιον να το πω τωρα? Στην γιαγια? Ποτε! Τι θα κανω? Εχω δει στα μαγαζια ραφια με σερβιετες. Υπαρχουν τουλαχιστον ενα εκατομμυριο διαφορετικα ειδη. Ποιο θα πρεπει να αγορασω? Σκεψου να παρω το λαθος ειδος! Και ποσο κοστιζουν? Υπαρχει κανενα ανοιχτο μαγαζι στην γειτονα αυτην την ωρα? Τι δικαιολογια να πω στην γαιγια για να βγω? Εχουμε πει καληνυχτα και ονειρα γλυκα. Σιγουρα θα βρισκετε ηδη στο κρεβατι της. "Γιαγια, μολις θυμηθηκα οτι εχω μια δουλεια και πρεπει να βγω!" Πως θα ακουγοταν ταχα κατι τετοιο στις δεκα η ωρα το βραδυ ενα Σαββατοβραδο? "Τι δουλεια?" θα ρωτησει σιγουρα η γιαγια. Ή μπορει να μου πει: "Δεν μπορεις να βγεις εξω τετοια ωρα μονη σου". Τι να κανω? Ειμαι ετοιμη να λιποθυμησω. Τελικα, κοβω ενα μεγαλο χαρτι τουαλετας και το τυλιφγ στο σχημα ενος μεγαλου λουκανικου. Με το χαρτι στο σλιπακι παω για υπνο. Ποσο αιμα μπορει να βγει? Σκεφτοαμι αυτα που μαθαμε στο σχολειο, στο μαθημα της σεξουαλικης αγωγης για την περιοδο. Μαλλον μερικα εκατοστα του λιτρου. Ή μηπως δεκατα? Ή μηπως εν α ολοκληρο λιτρο? Σκεψου να κολυμπαω στο αιμα το πρι που θα ξυπνησω! ή να εχω γεμισει αιμα το σεντονι! Ω Θεε μου, θελω να γυρισω σπιτι! Ξαφνικα βλεπω μπροστα μου το προσωπο της μαμας. Μου χαμογελα και ειναι τοσο γλυκια! Μαμα! Τη σκεφτομαι και ειμαι ετοιμη να μπηξω τα κλαματα. Δεν υπαρχει περιπτωση να κοιμηθω. Στο μυαλο μου ολα ειναι θολα. Σιγα σιγα αρχιζει να σχηματιζεται μια σκεψη στο μυαλο μου, που συνεχως αλλαζει μορφη. Στην αρχη ειναι απροσδιοριστη και δυσκολευομαι να τη συλλαβω, επειτα ομως γινεται ολοενα και πιο ξεκαθαρη: Τωρα εισαι μεγαλη. Μπορεις να κανεις παιδι. Μπορεις να γινεις μητερα. Δεν εισαι πια παιδι. Εγινες γυναικα. "Γυναικα..." Μεγαλη υποθεση!

Να συνεχισω? Θελω να μου πειτε και σχολια.

Πολυ καλη! Συνεχισε!

Λιγο αργοτερα!

4.

Τελικα μαλλον αποκιμηθηκα. Οταν ανοιγω τα ματια μου, η ωρα ειναι 7 ακριβως. Αμεσως ελεγχω το κιλοτακι μου. Σχεδον καθολου αιμα. Μηπω ς δεν βγαινει πολυ αιμα την πρωτη φορα? Ισως να μην πρεπει να ανυσηχω τοσο πολυ. Μπορει τα χειροτερα να εχουν περασει. Καλου κακου κοβω και παλι εν αμεγαλο κομμματι χαρτι τουαλετας και το βαζω στο εσωτερικο του παντελονιου μου. Κανει θορυβο οταν περπαταω.Μηπως το ακουνε και οι αλλοι? Ω Θεε μου τι κουραστικη ιστορια! Η γιαγια εχει ηδη σηκωθει απο το κρεβατι της και πηγαινοερχετε στην κοιζινα. Την βοηθω εγω οσο μπορω αλλα καταλαβαινω οτι της προκαλω νευρικοτητα. Απο οτι φαινεται θελει να τα κανει ολα με τον δικο της παλιο καλο τροπο. Τελικα με στελνει σε ενα μαγαζι για ν αγαορασω ενα μπεργις, οπως λενε το γαλλικο ψωμι στο ΓκετεΜποργκ. Διαπιστωνω οτι το μαγαζι ειναι φουρνος. Μηδεν σερβιετες λοιπον. Αν και δεν ειμαι βεβαιη οτι θα τολμουσα να γορασω, ακομη κι αν υπαρχαν. Αυτην τη στιγμη δεν μπορω να φανταστω οτι υπαρχει κατι που θα μπορουσε να με φερει σε μεγαλυτερη αμηχανια απο το να παω στο ταμειο με ενα πακετο σερβιετες στο χερι. Ή ακομη χειροτερα να παω στην ταμια: "Δυο μπεγις και ενα πακετο σερβιετες, παρακαλω." Αισθανομαι να κοκκινιζω στην σκεψη και μονο. Μολις γυριζω σπιτι της γιαγιας τρεχω κατευθειαν στην τουαλετα και ελεγχω το σλιπακι μου. Δυστυχως το αιμα ειναι περιισοτερο. Φτιαχνω ενα καινουργιο λουκανικο απο το τελευται χαρτι που απομεινε. Με πανικο ανακαλυπτω οτι η αυτοσχεδια σερβιετα που πεταξα στην τουαλετα δεν παει κατω. Αναγκαζομαι να τραβηξω το καζανακι τρεις φορες για την δω επιτελους να εξαφανιζεται στο στροβιλο του νερου. Εβγαλα εναν αναστεναγμο ανακουφισης.
-Το χαρτι τουαλετας τελειωσε, λεω στην γιαγια.
-Κιολας? Εβαλα καινουργιο πριν λιγες μερες, την ακουω να γκρινιαζει.
-Εχω ευκοιλιοτητα, της λεω ψεματα και κοκκινιζω για δευτερη φορα σημερα.
-Αληθεια μηπως εισαι αρρωστη?
-Α μπα! Ειμαι μια χαρα! Εχω συνεχεια ευκοιλιοτητα, της απαντω και κοκκινιζω ακομη περισσοτερο.
-Εχεις δικιο. Φαινεσαι υγιης και ροδοκοκκινη, λεει η γιαγια.
Η ωρα κοντευει εντεκα οταν τελικα η θεια Ελλα εμφανιζεται. Φεμιζω χαρτι το κιλοτακι μου, λεω αντιο στην γαιγια, μπαινω στο αυτοκινητο και επιτελους ξεκιναμε. Η θεια δειχνει το ιδιο στρεσαρισμενη με χτες και οδηγει γρηγορα σαν αστραπη.
-Νομιζεις οτι μπορεις να πας μονο στο Αρνε? με ρωταει αμεσως μολις ξεκιναμε. Ολα ειναι ανω κατω στην εταιρια και ο ΑΞελ...Απλα...δεν μπορω να φυγω. Θα ερθω αυριο οσο πιο νωρις μπορεσω.
-Τα ξαδερφια μου ειναι μονα τους εκει? Ειναι η πρωτη φορα που με απασχολει αυτο.
-Οχι, ειναι και η Βαλτραουτ μαζι τους. Εχουμε μια Γερμανιδα νταντα. Ειναι πολυ καλη ακι ικανη. Ομως αυτο δεν ειναι σωστο να κανει αυτη ολες τις δουλεις. Την βοηθαμε ολοι. Εσυ εισαι μεγαλη και πρεπει να πεις στους αλλους να βαζουν ενα χερακι. Υποσχεσου μου οτι μεχρι να ερθω θα βοηθας κι εσυ.
-Να κανω τι δηλαδη? την ρωταω με επιφυλαξη.
-Οτι σου ζητησει. Ομως αυτος για τον οποιο ανυσηχω περισσοτερο ειναι ο Καρλ. Ειναι τοσο μικρουλης! Μπορει να πεσει στο βουνο και να χτυπησει. Ή να πεσει στη θαλασσα. Θ απρεπει να τον προσεχετε πολυ, κυριως τωρα που η Βαλτραουτ εχει ενα σωρο δουλειες. Η θεια Ελλα δαγκωνει τα χειλη της. Φαινεται πολυ πιεσμενη.
-Θα πρεπι να τον προσεχετε καθε δευτερολεπτο. Ποτε να μην τον παρετε μαζι σας στη βαρκα και ποτε μα ποτε να μην τον αφησετε μονο του. Ουτε για ενα δευτερολεπτο. Μου το υποσχεσε? Παιρνει τα ματια της απο το δρομο και κοιταζει εντονα. Υποσχομαι και ορκιζομαι οτι δεν θα αφησουμε τον Καρλ μονο του ουτε για ενα δευτερολεπτο. Η θεια Ελλα φαινεται πολυ ταραγμενη. Μηπως δεν παει καλα η εταιρια? Μηπως ο θειος Αξελ εχει παθει κριση? Οδηγει απιστευτα γρηγορα. Οταν περναμε απο ενα ανοιχτο σουπερ μαρκετ, κανω σιωπηλα την ερωτηση μεσα μου: Μηπως η θεια θα μπορουσε να σταματησει για να αγορασω σερβιετες? Γιατι για πρωτη φορα ση ζωη μου εχω περιοδο και τις χρειαζομαι. Πριν ομως προλαβω να ολοκληρωσω την σκεψη μου εχουμε ηδη απομακρυνθει απο κει. Μπα, δεν τολμω να πω με τπτ. Μπορει να σοκαριστει τοσο που να της φυγεις το αυτοκινητο απο το δρομο. Σκεψου να αρχισει να ρωταει ενα σωρο πραγματα. Ή το χειροτερο να το πει στα ξαδερφια μου! Οταν φτανουμε στο λιμανι η θεια με βαζει στο σωστο πλοιο με αποχαιρετα κουνωντας μου το χερι τρεχει πισω στο αυτοκινητο και ξεκινα με τετοια ταχυτητα που οι τροχοι σπιναρουν. Τα εχω τελειως χαμενα . Πως θα ξερω ποτε φτανουμε? Σκεψου να κατεβω σε λαθος νησι! Αισθανομαι την κοιλια μου να ανακατρυεται απο την αγωνια. Βιαζομαι να παω στην τουαλετα πριν ξεκινησει το πλοιο γιατι μετα θα σκεκομαι στο καταστρωμα ολη την ωρα γαι να μην χασω το λιμανι του Αρνε. Βλεπω οτι εχω κι αλλο αιμα. Κι εγω που ηλπιζα οτι θα σταματουσε... Σαν να μην εφτανε αυτο εφυγε και το χαρτι απο την θεση του και λερωθηκε το κιλοτακι. ΠΟσα κιλοτακια εχω αληθεια? Σκεψου να με δουν οταν τα πλενω! Ή να μην φευγουν οι λεκεδες! Πως θα τα κρεμασω γαι να στεγνωσουν? Σε ολοκλορο το ταξιδι δεν τολμω να καθισω, επειδη φοβαιμα μην γεμισει λεκεδες η φουστα μου. Ετσι, στεκομαι ορθια ολα την ωρα. Ειναι περιπου σαν να ταξιδευεις με το λεωφορειο. Το πλοιο παει απο νησι σε νησι, ο κοσμος ανεβαινει και κατεβαινει και το ταξιδι συνεχιζεται. Ανοιγει το κιγκλιδωμα αλλοι αποβιβαζονται αλλο επιβιβαζονται και ξεκιναμε παλι. Οταν φτασεις στονπροορισμο σου δεν πρεπει να καθυστερησεις ουτε στιγμη. Σε εμενα ολα τα νησιαν φαινονται ιδια ιδια μεταξυ τους και αφου εχει περασει μια ωρα αποο την στιγμη που ξεκινησαμε αρχιζω να πιστευω οτι εχασα το Αρνε. Η ατυχια μου ειναι φοβερη. Ολα μου φαινονται δυσκολα. Λυπαμαι τον εαυτο μου. Στεκομαι εκει, αναμεσα σε ολους τους χαρουμε συνταξιδιωτες μου, σφιγγω τους μηρους μου για να μην φυγει το χαρτι απο την θεση και ξεροκαταπινω συνεχως, για να μην βαλω τα κλαματα. Οταν ομως πλησιαζουμε στο Αρνε αναγνωριζω αμεσως το τοποιο. Απο μακρια βλεπω τρια απο τα ξαδερφια μου. Εχουν σταθει σε ενα ψηλο μερος απο οπου μπορουν να δουν το πλοιο να πλησιαζει και τωρα που το ειδαν αρχισαν να κατεβαινουν τρεχοντας την πλαγια για ν αφτασουν γρηγορα στην αποβαθρα. Ακριβως ετσι ετρεχα κι εγω το περασμενο καλοκαιρι. Ακομη και οταν δεν περιμεναμε καποιον, τρεχαμε στο πλοιο που πλησιαζε ετσι για πλκα. Μπορω να ξεχωριστω την Εμμα, τον Γιουνας και την Καριν. Ο αντον δεν ειναι μαζι τους.

Να συνεχισω?

synexise!

πιο μετα! Θελω να την διαβασουν κι αλλη!

Διάβασα το πρώτο κειμενάκι και μπορώ να σου πω ότι γράφεις πολύ καλά, και δεν κάνεις τον άλλον να βαριέται να διαβάζει!!!! (υπάρχουν και τέτοιοι!!). Δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλη την ιστορία αλλά συνέχισε!!!!

Σε ευχαριστω πολυ!

Αλλα δεν εχω εμπνευση τωρα! Το απογευμα!

#JoHnNy~dEpP 100%# έγραψε:Σε ευχαριστω πολυ!

Αλλα δεν εχω εμπνευση τωρα! Το απογευμα!

Δεν χρειάζεται να τρέχεις!! Σιγά σιγά!!! να την διαβάσουν και άλλοι!!! Όπως θες!!!

Σε ευχαριστω πολυ!

Παντως τα απογευμα θα γραψω την συνεχεια. Στο τελος να δειτε τι γινετε. Αλλα δεν πρεπει να σας πω

ήθελες δεν ήθελες πάλι την περίοδο μου θύμισες...

τς τς τς

όπως και να χει η περίοδος δεν ειναι ένα θέμα που πρέπει να φρικάρεις στη θέα λίγου αίματος κάθε μήνα στο εσώρουχό σου...
Αυτό είναι ένα μέσο εποικινωνίας με το σώμα σου, που σου λέει πως όλα είναι καλά...
Δεν είναι ανάγκη να φρικάρουμε...
Προσωπικά μου αρέσουν οι μέρες που έχω περίοδο... Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, αλλά μου αρέσει...

βγήκα κάπως off

τέσπα η story είναι τζάμι!!!
συνέχα!

5.

-Να παρουμε το μονοπατι απο το βουνο γαι να φτασουμε πιο γρηγορα!
-Οχι, θα παμε απο τον κανονικο δρμο. Θα δυσκολευτουμε με την τσαντα.
Παιρνουμε το ακονισμενο δρομο και κουβαλάμε τη βαρια τσαντα ενας ενας με τη σειρα. Ριχνουμε κρυφες ματιες ο ενας στον αλλον και,οταν τα βλεμματα μας τυχει και συναντηθουν,σκαμε στα γελια. Τιποτα δεν ειναι περιεργο,ατιθετα διασκεδαζω πολυ.
-Που ειναι ο Αντον? ρωταω.
-Δε σου αρκουμε εμεις? με ρωατει η Εμμα προκλητικα.
-Χα χα! Οχι δεν εννοουσα αυτο.
-Προσεχει τον Καρλ, λεει η Καριν.
-Σκεφτηκα οτι μπορει να μην ηταν εδω ή κατι τετοιο, λεω.
Θα ηθελα να ειμαι τοσο μαυρισμενη οσο και τα ξεδερφια μου, γιατι τοτε κανεις δεν θα προσεχε οτι κοκκινιζω,κατι που συμβαινει ειτε το θελω ειτε οχι οπως τωρα γαι παραδειγμα. Τι με επιασε και ρωτησα για τον Αντον? Και αυτο με το μαυρισμα ειναι εξαλου, μυστηριο. Το περασμενο καλοκαιρι εμεινα στον ηλιο τοση ωρα οση και τα ξαδερφια μου. Και ομως το μονο που κατεφερα ηταν να αποκτησω ηταν ενα ελεφρυ ροζ χρωμα ενω αυτοι εμοιαζαν με ινδιανους. Ειμαι πολυ πιο ανοιχτοχρωμη απο αυτους. Η θεια Ελλα εχει σκουρα καστανα ματια και ο μπαμπας εχει μπλε. Κατα αλλα μοιαζουν παρα πολυ οι δυο τους. Ολοι λενε οτι μοιαζω με τον μπαμπα, οπως τα ξαδερφια μου μοιαζουν με την θεια Ελλα. Οποτε δεν θα επρεπε να μοιαζω με τα ξαδερφια μου, πραγμα που ομως δεν συμβαινει. Ειμαι πολυ ξανθια, με χλωμο δερμα, φακιδες και μπλε ματια και αισθανομαι σαν εξωγηινη αναμεσα σε ολο αυτον το συρφετο απο τα ηλιοκαμενα καστανοματικα ξαδερφια μου. Οσοι μα ς συναντουν δεν πιστευουν με τπτ οτι ειμαστε συγγενεις. Ο δρμος τελειωνει και συνεχιζουμε σε ενα μικρο αβλτο που, για να τον περασουμε θα πρεπει να περπετησουμε πανω σε πλατιες σανιδες. Ο θειος Αξελ εχει αρχισει να φτιαχνει ενα δρομακι που θα ειναι ετοιμο πριν απο το τελος του ακλοκαιριου, λεει η Εμμα. Επειτα κανεις να φτασει με ευκολια στο σπιτι χωρις να χρειαστει να βρεξει τα ποδια του στον βαλτο.
-Υπεροχα! λεω με ενθουσιασμο, αλλα η Εμμα δε φαινεται να συμμεριζεται τα συναισθυματα μου, εκτος κι αν εχει ηδη ξεχασει για ποιο πραγμα μιλαμε. Φτασαμε αλλα το σπιτι φαινεται μετα δυσκολιας γτ ειναι χτσιμενο με εναν πολυ ιδιαιτερο τροπο σε μια ρωγμη αναμεσα στα βραχια. Μαλιστα δυο απο τους εσωτερικους τοιχους στο μεγαλο δωματιο ειανι απο βραχο. Οταν τους ειδα για πρωτη φορα το περασμενο καλοκαιρι τα εχασα. Φετος ομως μου φαινεται εντελως φυσιολογικο. Η Εμμα, η Καριν κι εγω θα κοιμομαστε στο ιδιο μικρο δωματιο. Τα μοναδικα επιπλα που χωρουν εκει μεσα ειναι 2 δυωροφα κρεβατια και μια συρταριερα. Ομως αυτο δεν μας απασχολει καθολου γτ το μονο που θα κανουμε στο δωματιο ειναι ο υπνος(ναι σιγα). Η Εμμα και η Καριν παιρνουν τα δυο πανω κρεβατια αλλα ουτε που με πειραζρεο. Διαλεγω το κρεβατι μου κατω απο της Καριν. Μου δινουν κατι ριγε σεντονια και μια μπλε κουβερτα. Τα πραγματα μου μπορω να τα βαλω στο κατω συρταρι, που εχουν ηδη αδειασει για μενα.

Να συνεχισω?

τι ρωτάς ρε UFO (sorry για το UFO) συνέχα να μην σε μπουμπουνίσω!!!

Admin έγραψε:Διάβασα το πρώτο κειμενάκι και μπορώ να σου πω ότι γράφεις πολύ καλά, και δεν κάνεις τον άλλον να βαριέται να διαβάζει!!!! (υπάρχουν και τέτοιοι!!). Δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλη την ιστορία αλλά συνέχισε!!!!

pragma spani ostis meres mas s ekani se travaei pos to lene gia to epomeno komati

sac euxaristo olouc!