Οκ...Μη με βρισετε, ρομαντικη ιστορια: Life is complicated.

~Σημειωση: Αυτη η ιστορια ειναι φανταστικη, δεν ειναι πραγματικα γεγονοτα... Βεβαια, πολλα στοιχεια του χαρακτηρα της Κατερινας ειναι παρμενα απο εμενα. Ολοι οι αλλοι χαρακτηρες ειναι φανταστικοι.~

Aναστέναξε.
Ειχαν περασει 10 ολοκληρα χρονια απο τοτε που ειχε αφησει την πατριδα της, την Ελλαδα, και εφυγε μαζι με τον πατερα της για την Αμερικη. Αλλα τωρα θα γυριζε πισω. Οριστικα. Το γεγονος οτι θα ξαναπαταγε στο χωμα της, το χωμα της χωρας της, και οτι θα ξαναεβλεπε παλιους φιλους και εχθρους την τρομαζε.
Βγηκε απ'τη καμπινα του πλοιου της. Ναι- σωστα ακουσατε. Του πλοιου της. Τωρα, 17 χρονων πια, ειχε το ιδιο μεριδιο της περιουσιας του πατερα της με τα αδερφια της. Ή μαλλον- τα θετα, αδερφια της. Σκεφτηκε τον Δημητρη και τον Γιαννη... Ανατριχιασε. Δεν χρειαζοταν να ανατρεχει στο παρελθον. Η πληγες μπορει να ειχαν κλεισει, αλλα οι ουλες ηταν μονιμες. Προχωρησε στο καταστρωμα και σταθηκε κοιτωντας σκεφτηκη την θαλασσα. Παρατηρησε τα κυμματα να παιζουνε κυνηγητο με τους αφρους που αφηνε το πλοιο πισω του, καθως προχωραγε σκιζοντας την θαλασσα αποφασιστηκα στα δυο. Της θυμιζε την Ελληνικη σημαια... Ξαφνικα αισθανθηκε περηφανη για την χωρα της. Ειχε ξεχασει τις ομορφιες της, τα ολοπρασινα τοπια, τις κρυσταλλινες παραλιες, τα ομορφα ασπρα σπιτακια στα νησια και τα βουνα που ηταν γεματα βλαστηση...
Αφησε τον ηλιο να χαιδευει τα βελουδινα, πυροξανθα μαλλια της, και παραλληλα το απαλο αερακι να δροσιζει το προσωπο της. Ξεχασε ποση ζεστη υπηρχε στην Ελλαδα... Σχεδον απανθρωπη. 40 βαθμους Κελσιου; Ο Χριστος κι η Παναγια! Παντως η θερμοκρασιες ηταν παρα πολυ καλες για μπανια στη θαλασσα... Αλλα οι καημενοι οι ανθρωποι που δε ζουν κοντα της; Αχ, τι βασανιστηριο πρεπει να ειναι αυτο το κλιμα γι'αυτους...
"Αγαπη μου;" ακουστηκε μια γνωστη φωνη. Η Κατερινα γυρισε βαριεστημενα και κοιταξε τον νεαρο που στεκοταν μπροστα της. Ηταν ψηλος, περιπου 1.85, ομορφος με σκουρα ξανθα μαλλια και βαθια πρασινα ματια. Πρεπει να ηταν λιγο μεγαλυτερος απο 17.
"Ναι;"
''Σε λιγο φτανουμε στον Πειραια."
"Ενταξει." του ειπε, και του χαρισε ενα μικροσκοπικο χαμογελο.
"Κατερινα...Σ'αγαπω, το ξερεις αυτο?"
"Φυσικα!"
"Και... θα ειμαι μαζι σου οτι και να γινει οταν φτασουμε." της ειπε τρυφερα. Υστερα την πλησιασε, την επιασε απο τη μεση και της εδωσε ενα εντονο φιλι, που ομως κρατησε ελαχιστα γιατι εκεινη τραβηχτηκε. Του χαμογελασε με ενα χαμογελο σαφως μεγαλυτερο απο το προηγουμενο, και εκεινος της το ανταπεδωσε και εφυγε.
Ευτυχως που υπηρχε και αυτος. Αυτος ο υπεροχος ανθρωπος, η μονη της ελπιδα επιβιωσης, μια σανιδα σωτηριας. Χαμογελασε στη σκεψη του ονοματος του. Αλεξανδρος... τi ομορφο ονομα!

to oraio!!para polu nostalgiko kai romantiko!8elw na grapseis mia istoria agaphs!!!

ιστορια ειναι βρε περιμενω καποιον να μου πει συνεχισε...

Λοιπόν σου λέω εγώ να συνεχίσεις!

ΣΥΝΕΧΙΣΕΕΕΕΕ

καλα καλε μη φωναζεις... θα συνεχισω τωρα

Θα σας βοηθησω να φανταστειτε λιγο τους χαρακτηρες μας:
Κατερινα



Αλεξανδρος



Τι κουραστικο που ειναι να ταξιδευεις! Σκεφτηκε η Κατερινα. Σε εξαντλει, ακομα και αν καθεσαι ολη την ωρα!
Κατεβαινε σιγα σιγα απο το πλοιο, προσπαθωντας να μην γλυστρισει στις βρεγμενες επιφανειες του. Σταθηκε στο τελευταιο σκαλακι κοιτωντας διστακτικα το εδαφος. Ηταν το χωμα της πατριδας της... Και τολμουσε να ξαναπατησει σε αυτο μετα απο τοσα χρονια; Κι ομως... Σηκωσε ελαφρα το δεξι ποδι της, για καλη τυχη, και πατησε γερα στο εδαφος. Εφερε και το αριστερο της ποδι διπλα στο δεξι, αφηνοντας ελαχιστο κενο αναμεσα τους.
Εκλεισε τα ματια της και αφουγκραστηκε. Μερικοι ηχοι της πολης της φανηκαν γνωστοι, οπως τα αυτοκινητα που περιμενουν υπομονετικα το ενα πισω απ'το αλλο μεχρι ν'ανοιξει το φαναρι, τα μηχανακια που τρεχουν μανιασμενα αναμεσα τους, και φυσικα η φωνες τον αγανακτισμενων ανθρωπων να μιλανε στο κινητο, που δεν λειπουν απο καμια πολη. Ακομα και οι μυρωδιες ηταν παρομοιες με της Αμερικης. Καυσαερια, καπνοι απο τσιγαρα κτλ. Η Ελλαδα και η Αμερικη ειχαν αρκετες ομοιοτητες, αλλα για την Κατερινα ειχαν μια βασικη διαφορα: Εδω, στην Ελλαδα, ενιωθε ασφαλης. Ενιωθε ελευθερη, χαρουμενη που γυρισε επιτελους στο σπιτι της.
Ανοιξε αποτομα τα ματια της και αρχισε να περπαταει αποφασιστηκα προς μια κοκκινη BMW, με ενα μεγαλο χαμογελο καρφωμενο στο προσωπο της. Ο Αλεξανδρος καθοταν στη θεση του οδηγου, ανταποδιδοντας της το χαμογελο μ'ενα ακομα πιο μεγαλο και αστραφτερο δικο του.
"Τι εγινε μωρο μου, πως και εχεις κεφια; Περιμενα να εισαι στις μαυρες σου..." ρωτησε κοροιδευτικα ο Αλεξανδρος.
"Ε, να μου φαινεται σα θαυμα που ξαναπατησα στο χωμα της πατριδας μου. Και... Ξερεις τωρα... δεν χρειαζεται να φοβαμαι για τα αδερφια μου, ειναι μεγαλα πια. Το ιδιο κι εγω. Και φυσικα μολις τωρα συνειδητοποιησα οτι δεν υπαρχει κανενας σοβαρος λογος για να φοβαμαι να συναντησω την μητερα μου και τους παλιους μου φιλους. Ολα αυτα ειναι ανοησιες, και απορω πως επετρεψα στον εαυτο μου να σκεφτει τετοια πραγματα." απαντησε απολυτως σοβαρα η Κατερινα, αγνοωντας την φανερη ειρωνια στα λογια του Αλεξανδρου, και τον κοιταξε εντονα στα ματια. Ξαφνικα το παιχνιδιαρικο υφος του προσωπου του εξαφανιστηκε, και την θεση του πηρε ενα απιστευτα τρυφερο. Ανοιξε την πορτα του οδηγου, εκανε τον κυκλο μπροστα απο το αμαξι και σταματατησε μπροστα στην Κατερινα. Τα σωματα τους ηταν τοσο κοντα που η Κατερινα ενιωθε την δροσερη ανασα του στο προσωπο της. Καθως κοιταζωνταν εντονα, η Κατερινα κρατησε πεισματικα την εκφραση του προσωπου της σκληρη. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα, ο Αλεξανδρος αναστεναξε και εκανε ενα βημα πισω, ανοιγωντας ταυτοχρονα την πορτα του αυτοκινητου. Η Κατερινα εκατσε στην θεση του συνοδηγου αμιλητη με γυρισμενο το κεφαλι της αλλου. Ο Αλεξανδρος εκανε ξανα το γυρο και μπηκε και ο ιδιος στο αμαξι κουνωντας αγανακτισμενος το κεφαλι του.
Αυτο το κοριτσι δεν εχει καθολου χιουμορ! ηταν η τελευταια του σκεψη, πριν αναψει την μηχανη του αυτοκινητου.

¨Οντως καθόλου χιούμορ. Αχ, δεν ξέρω γιατί αλλά εγώ την πήρα με κακό μάτι. Έλα θέλουμε συνέχεια. Δε μας έχεις δώσει ακόμα πλήρη εικόνα για το τι πρόκειται.

Σιγα σιγα θα καταλαβετε... Ειναι απλη ιστορια, σχετικα λυτη, χωρις πολύ δραμα...Οκ, λιγο δραμα εχει, αφου ειναι ρομαντικη ιστορια, αλλα οχι σε μεγαλες δοσεις... Περιμενω για λιγα ακομα comments και μετα θα βαλω κι αλλο!

Το ταξιδι ηταν μεγαλο. Εφτασαν στον Πειραια, και απο κει ταξιδεψαν ως την Αθηνα. Ως τα Βριλησσια. Μετα απο λιγα ακομη λεπτα ταξιδιου...
Ηταν εκει.
Στο πατρικο της σπιτι. Περιεργως, θυμοταν και την παραμικρη λεπτομερεια. Με το που πατησε το ποδι της στο πρωτο σκαλακι, ολες η αναμνησεις κακες και καλες, τις οποιες ειχε θαψει στο βαθος του μυαλου της, ορμηξαν σαν πεινασμενοι λυκοι πανω της, κανοντας την να χασει την ισοροπια της και να πεσει απ'το σκαλακι. Ευτυχως, πριν προλαβει να ακουμπησει το εδαφος ενιωσε ενα ζευγαρι δυνατα χερια να την πιανουν απο τη μεση και να την στηριζουν. Η Κατερινα εβγαλε εναν μεγαλο αναστεναγμο ανακουφισης και εβαλε αντισταση για να σηκωθει. Χωρις καν να κοιταξει πισω της, τιναξε το φορεμα της και αρχισε να ανεβαινει τα σκαλακια πεισματαρικα.
"Εισαι καλα;" ακουστηκε μια αντρικη φωνη. Μα... αυτη δεν ηταν του Αλεξανδρου! Η Κατερινα παγωσε στο δρομο της, αφησε τα χερια της να κρεμονται αψυχα διπλα στο κορμι της. Περασαν μερικα δευτερολεπτα ετσι, μεχρι που, σα να ξυπνησε ξαφνικα, πηρε μια βαθια ανασα για κουραγιο, και γυρισε να κοιταξει.
Αυτο που ειδε της εφερε τοσες πολλες αναμνησεις στο μυαλο, που ειναι αδυνατον να σας τις περιγραψω ολες! Γι'αυτο λοιπον θα σας αναφερω μια, πολυ σημαντικη.

~

4 Ιανουριου 2001

Το μικρο κοριτσακι καθοταν στα σκαλακια ενος ασπρου σπιτιου, που υψωνοταν τεραστιο, σα να'γγιζε τον ουρανο. Δεν ειχε πολλες ιδιαιτεροτητες, ηταν σα καθε μονοκατοικια, αν εξαιρεσεις τα πολλα αναρριχητικα φυτα που μπλεκονταν μεταξυ τους οταν συναντιουνταν πανω στους τοιχους του σπιτιου, σαν ενα ζευγαρι, που ερωτευοταν κεραυνοβολα ο ενας το αλλον και οι ζωες τους μπλεκοντε. Η Κατερινα καθοταν και χαζευε το ηλιοβασιλεμα, καθως αναλογιζοταν ποσο ομορφα θα ηταν η ζωη στην Αμερικη. Ενα φυσιολογικο εφταχρονο κοριτσακι δεν θα ηθελε με τιποτα να αφησει την μητερα και τα αδερφια της για να παει να μεινει σε μια ξενη χωρα, ετσι? Ομως η Κατερινα δεν ηταν φυσιολογικο κοριτσι. Υπηρχαν προβληματα στο σπιτι, και δεν συμπαθουσε καθολου τα αδερφια της. Ανυπομονουσε να φυγει και να αφησει για παντα πισω της τις πληγες και τις μελανιες του παρελθοντος της. Κυριολεκτικα. Μονο για ενα ατομο νοιαζοταν πραγματικα, και ηταν πολυ στεναχωρημενη που θα τον αφηνε πισω. <<Ομως τι σημασια εχει ενας φιλος, μπροστα σε χιλιαδες που θα βρω στην Αμερικη; Ετσι κι αλλιως, θα αφησω πολλα κακα πραγματα πισω μου, ενα καλο δεν εχει σημασια μπροστα σε ολα τα αλλα!>> αυτα σκεφτοτανε, και παρηγορουσε τον εαυτο της. Παντα ηταν σκεφτομενο ατομο η Κατερινα, και δεν αφηνε συχνα να υπερισχυουν τα συναισθηματα της. Ενας θορυβος της τραβηξε την προσοχη, και γυρισε και κοιταξε προς τα εκει. Ειδε ενα ζευγαρι ματια, τοσο αθωα, ντροπαλα, και γεματα θλιψη, που τα ματια της δακρυσαν, και συντομα αρχισαν τα δακρυα να τρεχουν ανεξελεγκτα. Σηκωθηκε αποτομα και ετρεξε προς το μερος του. Σταθηκε μπροστα του, τοσο τολμηρη, λυπημενη και χαρουμενη μαζι, με περιπλοκα δακρυα να τρεχουν σα καταρακτες απ'τα ματια της, και κοιταχτηκαν. Στο τελος, δεν αντεξε αλλο και επεσε στην αγκαλια του, με το σωμα της να τρανταζεται απ'τους λυγμους της. Καποια στιγη τραβηχτηκαν με το ζορι ο ενας απο τα χερια του αλλου. Κοιταχτηκαν ξανα. Φιλικα, αλλα με τοση τρυφεροτητα που πραγματικα δεν ξερω αν ενας εφταχρονος μπορει να κατεχει τοση πολλη.

"Δεν θα χαθουμε. Μην ανησυχεις!" της υποσχεθηκε.
"Μου το υποσχεσαι? Θα με παιρνεις τηλεφωνο? Θα σ'αφησουν?"
"Οτι και να γινει εγω θα σε παιρνω! Να εισαι σιγουρη!"
"Δεν θα σε ξεχασω ποτε!"
"Ουτε εγω Ρινακι μου, ποτε των ποτων!"

Τοτε απ'τα χειλια της Κατερινας βγηκε ενα απαλο γελακι και ενα γλυκο χαμογελο σχηματιστικε στα προσωπα τους.

~

Τα ματια της γουρλωσαν, το στομα της ανοιξε, τα ποδια της λυγισαν, το σωμα της μουδιασε. Καταφερε, παρ'ολα αυτα, να αρθρωσει απεγνωσμενα μια λεξη:


"Στεφανε?"

ελατε παιδια... θελω comments για να συνεχισω

wow! Τέλεια ιστορία!

Πώς έκανες τα ανθρωπάκια???

πολυ ωραια ιστορια!!!

ο Αλεξανδρος λιγο μπιμπ φαινεται ετσι οπως τον εκανες στην pic