Nostalgia.....

Ένα από τα κείμενά μου...



Ακόμα θυμάμαι τον καιρό που τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα, και μπορούσα να τα παρακολουθήσω τόσο αθώα, μη γνωρίζοντας τον τρόμο που σκοτείνιαζε το μέλλον μου. Θυμάμαι όταν μπορούσα να ακούσω τον ήχο των πουλιών, το βούισμα του ανέμου. Θυμάμαι ότι κάποτε μπορούσα να ζήσω για την στιγμή. Μα όλα αυτά κάποτε ξεθώριασαν. Προσπάθησα να τα πιάσω με γυμνά χέρια, να μην ξεχάσω ποτέ... Μα μπορώ;
Ευτυχισμένος; Ήμουν ποτέ; Δεν θυμάμαι… Παράξενο; Ναι, μερικές φορές μοιάζει σαν κάποιου άλλου ανάμνηση, μα μερικές φορές...
Έυχομαι να ήμουν με φίλους... πραγματικούς φίλους... να ξεχάσω τον κόσμο για μια μόνο στιγμή. Δεν ξέρω τι συνέβη, πως εκείνο το συναίσθημα κάποτε χάθηκε. Μερικές φορές το σκέφτομαι και δεν μπορώ να αντέξω στην ιδέα κάποιου άλλου να διοικεί τις ζωές μας, να αποφαζίσει το μέλλον μας, μόνο για το κέρδος. Μερικές άλλες φορές σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Και αυτό είναι. Κέρδισαν! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΕΡΔΙΣΑΝ! Δεν μπορώ να τους σταματήσω από το να με κάνουν να χάσω τους φίλους μου, να καταστρέψουν την ζωή μου... Ναι... Πονάει...
Μερικές φορές, πίσω από το άψυχο παράθυρο, κάτω από δυο κοκκινισμένα μάτια, ναι... μπορώ να θυμηθώ πως ήταν η αθωότητα...
Τυχερός ή Άτυχος; Το να γεννηθείς σε αυτόν τον κόσμο. Το μαχαίρι της απόφασης που θα πάρεις, κόβει βαθύτερα από κάθε άλλο.
Δεν θα άφηνα ποτέ τους φίλους μου. Μπορώ να νιώσω τον φίλο μου να μοθ συμπαραστέκεται στις σκοτεινότερές από τις μέρες μου. Μπορώ να τον ακούσω να κλαίει όταν κλαίω και εγώ... Μπορώ να τον δω να μου χαμογελά... Όλα θα πάνε καλά...
Δεν με νοιάζει πια...Τι δύναμη μπορεί να με νικήσει; Ποια δύναμη μπορεί να κόψει την ψυχή μου σε κομμάτια; Τι είδους άνθρωπος μπορεί να μου κλέψει την θέληση, όταν θα υπάρχει πάντα ο φίλος μου για να την φέρει πίσω;;;...
Θα παλέψω για τους φίλους μου, αν όχι για μένα. Θα παλέψω για όλες εκείνες τις στιγμές που μου κράτησαν το χέρι, για όλες εκείνες τις στιγμές που ήταν μαζί μου, στις καλές και τις άσχημες. Δεν είναι ποτέ αργά. Βαρέθηκα μια φωτογραφία να μου θυμίζει αυτό που έχασα. Είναι κανείς εκεί; Στον μακρύ διάδρομο; Είμαι μόνος μου;
«Μην ανυσηχείς... Είμαι εδώ... Πιάσε το χέρι μου...»
«Σε παρακαλώ, μην φύγεις... τουλάχιστον όχι τώρα...»
«Δεν θα το κάνω φίλε... ποτέ... μέχρι το τέλος...»


Και επειδή το ορίτζιναλ είναι στα αγγλικά, επειδή συνήθως εκεί μου έρχεται η έμπνευση, πάρτε και το αγγλικό για τους αγγλομαθείς...!



I remember when the leaves fell from the trees and I could watch them, so innocently, not knowing the terror that was darkening my future. I remember when I could hear the sound of the birds, the whistling of the wind. I can remember a time when I could live for the moment. But all of these sometimes fade away. I try to grab them with my bare hands, never forget... But can I?
Happy? Was I ever? I can't remember... Odd? Yes, sometimes it feels like somebody else's memory, but sometimes...
I wish I could be with friends... real friends... forget the world for just a moment. I don't know what happened, how this feeling was lost. Sometimes I think about it and can't stand the idea of some people ruling our lives, deciding our destiny, only for profit. Some other times the only thing I can think is I can do nothing about it. And that's it. They won! They TRULY WON! I can't stop them making me lose my friends, I can't stop them from destroying my life... Yes... It hurts...
Sometimes, behind the soulless window, under two reddent eyes, yes... I can remeber how Innocence was...
Lucky or Unlucky? Being born in this world. That knife of the decision that you will make, cuts deeper than any other.
I would never let go of my friends. I can feel my friend supporting me in the darkest of my days. I can hear him crying when I cry... I can see him smiling to me... Everything is going to be o.k....
I don't care anymore.... What force can beat me, what power can break my soul into parts, what kind of person can steal my will when there will always be my friend to bring it back??...
I will fight for my friends, if not for me. I will fight for all those moments they held my hand, for all those moments they were with me, to the good and the bad times. It's never late. I'm tired of a photo reminding me what I losτ. Is anybody there? Behind the corridor? Am I alone?
"Don't worry... I'm here... Take my hand..."
"Please don't go away... at least not for now..."
"I won't friend... never... till the end..."

αχ τι ωραιο που ειναι! πραγματι, το αγγλικο ειναι πιο ομορφο απο το ελληνικο...και εγω με τον ιδιο τροπο γραφω, πρωτα στα αγγλικα και μετα στα ελληνικα ειναι πραγματικα υπεροχο! εχει και συνεχεια, ετσι?

Έχει συνέχεια αλλά εξελίσεται σε ιστορία μυστηρίου. Καμία σχέση με αυτό που διάβασες.... Έχει σχέση αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ..

ναι! διαβασα και το αλλο που εγραψες, και μ'αρεσουν και τα δυο. συνεχισε! λατρευω τις ιστοριες μυστηριου!

..den exw logia..apla uperoxo..

Ειναι τελειο!

Μπραβο!