Είμαστε....? (Κείμενο)

Ένα κείμενο από μένα, ένα από τα πρώτα κείμενα που έγραψα μετά το βιβλίο μου, γιατί είχα γράψει και από πολύ μικρός αλλά τώρα είναι σε κάποια χωματερή δυστυχώς... Και αυτό το κείμενο γράφτηκε για ένα πρόσωπο που γνώριζα αμέσως μόλις άφησε το σχολείο μας...



Είμαστε κάτι που οι άλλοι αποφαζίσουν για μας. Και δυστυχώς αυτό είναι αλήθεια... Λέμε "εγώ είμαι αυτός που είμαι και δεν αλλάζω για κανέναν", η πραγματικότητα όμως, είναι ότι αυτός ο "κανένας" μας έκανε αυτό που είμαστε. Όταν είσαι μικρό παιδί, συμπεριφέρεσαι σαν ένα σκυλί. Αν κάνεις κάτι που αρέσει στους γονείς - θείους - συγγενείς - οποιονδήποτε, τότε θα πάρεις ένα χάδι στο κεφάλι, ένα μπράβο, και ίσως ένα μπισκότο. Αργότερα χαράζεται στο DNA σου η συνήθεια να θες να ευχαριστήσεις τους άλλους. Αυτή η συνήθεια φεύγει ποτέ;
Δημοτικό - γυμνάσιο - λύκειο - πανεπιστήμιο - όλη σου η ζωή... Σχόλια από συμμαθητές, κριτική, η οποία μπορεί να σε τσακίσει, γιατί απλώς δεν είσαι αυτό που θέλουν να "βλέπουν". Χοντρός, άσχημος... δεν κολλάς στο πρότυπο. Και εκεί είναι που όλη σου η ζωή φαντάζει χλωμή. Αν δεν ήμουν έτσι, τι θα γινόταν; Γιατί "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει". Κάποιος έχασε έτσι την αυτοπεποίθηση του, για μια στιγμή την χαρά του, και ίσως προσπάθησε να γίνει κάτι άλλο για να ευχαριστήσει εκείνον, όχι τον εαυτό του.
Λυπάμαι πολύ... πραγματικά. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. ίσως γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε κάποια πράγματα. Βρισκόμουν παρών σε μια συζήτηση για ένα κορίτσι που ξέρω με νευρική ανορεξία. Δυστυχώς την υποστήριζαν μόνο ΔΥΟ άτομα. Από ΕΙΚΟΣΙ. Ναι... αυτό που πραγματικά χρειάζονται αυτά τα άτομα είναι μεγαλύτερη απόρριψη... Μα δεν τους κατηγορώ γι' αυτό. Ένα παιδί στην τάξη, μετά από μια ερώτηση, απάντησε: "Εγώ φταίω που αυτή είναι τρελή;". Απλώς γύρισα και απάντησα: "Αν δεν φταίει αυτός που την κορόιδευε για το βάρος της, τότε ποιος φταίει;". Δεν κατάλαβε τότε και ποτέ δεν θα καταλάβει, κανείς...
Δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν που αυτό μπορεί να καταλήξει. Απλώς ελπίζω τώρα τουλάχιστον να βρήκε γαλήνη εκείνος ο "τρελός" που πήγε και κρεμάστηκε. Δεν λέω ότι αυτή η στάση είναι ο μόνος παράγοντας για κάτι τόσο ακραίο, αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι είναι ένας από αυτούς.
"Έι! Φρικιό!". Κάνεις πως δεν άκουσες και προχωράς μέχρι το τέλος του διαδρόμου. Μόλις βρεθείς μόνος σου καταρρέις. "Αφήστε με μόνο μου... Μόνο μου... για πέντε λεπτά... αφήστε με...".
Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι δυστυχώς πολύ σκληρός...
Ζούμε σε έναν κόσμο...
Ζούμε σε έναν...
Ζούμε σε...
Ζούμε...
Η Όχι;

δυστυχως, αυτη ειναι η σκληρη πραγματικοτητα. που καταντησαμε;

εξακολουθει να μ'αρεσει πολυ ο τροπος γραφης σου συγχαρητηρια!

auto to keimeno panta me prosgeionei sthn sklhrh pragmatikothta pou 8elw polu na afhsw pisw..

αυτο το κείμενο είναι πολύ βαθυστόχαστο. Μπράβο Πέτρο.
θα στείλω link σε ένα φίλο μου να το διαβάσει!

τελειο!

με εκφραζει απολυτα!

thanks all of you!

Μπραβο Πετρο

καταπληκτικο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!